شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) -شیخ العراقین بسیار متشرع و محکم و از نظر علمی ملای درجه اول بود. وی در منصب قضا هرگز تحت تأثیر شخصیت و مقام دنیوی افراد قرار نمی گرفت. امیرکبیر، شیخ العراقین را وصی خودش قرار داد. وقتی امیرکبیر کشته شد، تولیت مدرسه و مسجد ترک های تهران – که از اوقاف امیر بود – به شیخ العراقین رسید. وقتی میرزا آقا خان نوری روی کار آمد، تصمیم گرفت نام خودش را بر مدرسه و مسجد ترک ها قرار دهد. شیخ العراقین که وصی امیرکبیر بود، در این جهت با آقاخان اختلاف پیدا کرد و سرانجام طرفین مصالحه کردند که مدرسه و مسجد به نام وصی امیر یعنی شیخ العراقین باشد.
همان طور که گفته شد، شیخ العراقین تسلیم عناوین و القاب نمی شد. حتّی اگر ناصرالدین شاه هم با کسی اختلاف ملکی پیدا می کرد و به وی مراجعه می نمود، مطابق شرع حکم می کرد، لذا ناصرالدین شاه مترصد فرصتی برای دور کردن شیخ العراقین از مرکز حکومت بود.
شخص قدرت مندی بعضی از املاک امیرکبیر در عتبات را تصرف کرده بود و چون شیخ العراقین توانایی بازپس گیری املاک را نداشت، نامه ای به شاه نوشت و از او استمداد کرد.
اطرافیان شاه گفتند که الآن فرصت خوبی است که شما شیخ العراقین را برای رسیدگی املاک به عتبات بفرستید.[1]
ناصرالدین شاه در سال ۱۲۸۷ سفری به عتبات رفت و در کربلا قبر آشیخ عبدالحسین شیخ العراقین را زیارت کرد. وی در سفرنامه اش به این مطلب اشاره کرده و نوشته: «سر قبر شیخ عبدالحسین که از طرف ما متصدی رسیدگی به املاک عتبات شده بود، رفتم و فاتحه خواندم».
انتخاب شفقنا از سایت حضرت آیت الله شبیری زنجانی
به گزارش